WSZECHSTRONNY PRZYJACIEL
Labrador - wizytówka rasy
Labrador retriever - myśliwski pies aportujący (z ang. to retrieve - odzyskiwać, przynosić) to jedna z najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Od niedawna zaczyna podbijać serca Polaków. Protoplastą labradora był żyjący w XVIII w. na wybrzeżach Nowej Fundlandii i prawdopodobnie na półwyspie Labrador pies znany jako Saint-Jones. Był wówczas skromnym psem rybaków, wiodącym na kutrach pracowite życie. Z lodowatej wody pomagał wyciągać sieci na brzeg, odzyskiwał ryby, które wymknęły się z sieci, aportował między łodziami liny czy drobne przedmioty, nawet ratował tonących. Krzepką siłą, sumiennością i niezwykłym zamiłowaniem do aportowania zwrócił na siebie uwagę myśliwych, którzy potrzebowali psa zdolnego do odnajdywania na bagnach i wodzie ustrzelonych kaczek.
Do Wielkiej Brytanii przywiózł go ok. 1820 r. książę Malmesbury zapoczątkowując liczny napływ tych psów. Szybko zostały zauważone przez arystokrację z hrabstwa Dorset, która zajęła się hodowlą i tresurą w kierunku aportowania zwierzyny. Selekcja i krzyżowanie z innymi psami myśliwskimi doprowadziły do udoskonalenia rasy. Standard rasy labrador retriever został uznany przez Angielski Kennel Klub w 1903 r. Jedną z najbardziej zasłużonych hodowczyń była księżna Lora Howe - pies z jej hodowli "Banchory" w latach 1931/1932 dwukrotnie zdobył tytuł Best in Show na wystawach Crufta. Do rozwoju labradorów przyczyniła się Gwen Broadley, która poświęciła im 60 lat pracy. Psy z jej kennelu "Sandylands" występują w większości rodowodów psów pochodzących z uznanych linii hodowlanych (także u bohatera naszego zdjęcia). Inne znaczące hodowle to "Mansergh" - własność Mary Roslin-Williams, oraz "Wolverton", później "Sandrigham" - będąca w posiadaniu brytyjskiej rodziny królewskiej.
Do Polski labradory sprowadził sędzia Tadeusz Chwalibóg, wkrótce po nim hodowlę zaczęła rozwijać "Krywaldowa Koliba" Krystyny i Waldemara Marmajewskich. Obecnie na wystawach spotyka się coraz więcej przedstawicieli rasy, a na tegorocznej wystawie wrocławskiej odnotowano rekordową liczbę 69 zgłoszeń (dwukrotnie więcej niż rok wcześniej).
Labrador jest mocnym psem o silnym kośćcu i zwartej budowie ciała. Warstwa tkanki tłuszczowej jest naturalną cechą rasy. W czasach, gdy musiał się uwijać w lodowatych wodach, warstwa tłuszczyku lepiej pozwalała mu znosić zimno. Labradory mają ogromny apetyt i jeśli za mało się ruszają grozi im otyłość. Należy jednak pamiętać, że chudość, widoczne żebra, sterczący zad, czy kanciasta głowa są absolutnie niedopuszczalne. Kanonem piękności labradora są krągłości. Pies mierzy 56-57 cm wzrostu, waży do 38 kg, suka jest nieco mniejsza 54-56 cm i lżejsza do 36 kg. Labrador odznacza się szeroką czaszką, z wyraźnie zaznaczonym stopem oraz silnymi szczękami o umiarkowanej długości. Ma duży nos o rozwartych nozdrzach. Małe obwisłe uszy są nieco odchylone do tyłu. Oczy średniej wielkości, brązowe lub orzechowe (ciemniejsze bardziej pożądane) o łagodnym, pełnym dobroci spojrzeniu. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, kończyny mocne. Ogon charakterystyczny dla tej rasy: gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości (sięgający stawu skokowego), równomiernie porośnięty gęstą sierścią, bez frędzli - przez szczególny okrągły wygląd nazywany jest "ogonem wydry". Legenda mówi, że labrador jest owocem miłości psa do wydry, a ogonem ma być tego dowodem. Ogon może być noszony wesoło, ale nie powinien zakręcać ponad grzbiet. Sierść bardzo gęsta, krótka i zwarta chroni doskonale przed kaprysami pogody i jest odporna na wodę. Umaszczenie: czarne, biszkoptowe (cała gama żółtego) lub czekoladowe, musi być jednolite. Początkowo za rasowe uznawano jedynie czarne labradory.
Pielęgnacja jest bardzo prosta. Doskonały rodzaj sierści pozwala łatwo utrzymać ją w czystości, nie wymaga zbyt częstego szczotkowania. Zostawia jednak włosy na dywanach. Psa kąpie się według potrzeb. Wodoodporna szata po deszczu nie wydziela przykrego zapachu. W żywieniu jest mało wymagający i ma ogromny apetyt. Labrador jest zwierzęciem aktywnym i bez względu na pogodę lubi przebywać na powietrzu. Najlepiej będzie się czuł w środowisku wiejskim lub podmiejskim, ale z łatwością przystosuje się do życia w mieście, jeśli tylko zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu. Źle czuje się w przegrzanych pomieszczeniach - posłanie powinien mieć w pomieszczeniu, gdzie nie jest zbyt ciepło. Ten retriever jest urodzonym sportowcem, nie ma w sobie nic z psa pokojowego. Spacery, kąpiele i nieustające zabawy to jego ulubione sposoby spędzania czasu. Aportuje z pasją i zapamiętaniem cokolwiek: piłkę, patyk, kamyk. Może to być nużące, ponieważ labrador nigdy się nie męczy. Można go za to wykorzystać ucząc jak najwcześniej przynoszenia różnych przedmiotów. Dorosły labrador (dojrzewa w wieku 3 lat) zachowuje się statecznie i spokojnie, młody jest bardziej absorbujący. Jest wierny, uczuciowy i lojalny. Wymaga łagodnego traktowania - zbyt ostro skarcony czuje się rozżalony. Niezwykle przywiązany do właściciela źle znosi samotność. Nie będzie szczęśliwy, jeśli nie będzie kochany przez wszystkich domowników. Cierpliwość i przyjazne usposobienie sprawia, że jest odpowiednim towarzyszem dla dzieci. Nie ma w nim cienia agresywności, lubi przebywać z innymi psami. Z natury łagodny, potrafi jednak w koniecznych sytuacjach przyjąć postawę obronną. Dzięki rewelacyjnej psychice oraz wyjątkowej wszechstronności labradory współpracują z człowiekiem w wielu dziedzinach: obdarzone instynktem aportera i zdolnościami pływackimi towarzyszą myśliwym; dzięki czułemu węchowi są wykorzystywane przez policję i służby celne; inteligencja, lojalność, opanowanie i doskonała pamięć sprawiają, że są niedoścignionymi przewodnikami niewidomych. Przede wszystkim jednak na świecie święci triumfy jako pies towarzysz. Dla osób poszukujących psa łagodnego, zrównoważonego, nie hałaśliwego, o wesołym usposobieniu labrador będzie bliski ideału.
